چوب جادوی هشت زیر توفان موسمی :: ورزش سه

به گزارش “ورزش سه”، اگر کسی حتی یک ۹۰ دقیقه از فوتبال علی کریمی را هم دیده باشد، تنها کلمه ای که می تواند برای وصفش بگوید، دریبل است. او هیچوقت عادت نداشته مشکلات پیش رویش را نگاه کند و عقب بنشیند. حتی دور زدن موانع هم چیزی نیست که از او یادمان باشد. کریمی همیشه به دل مشکلات زده و خواسته که از وسط همه شان عبور کند. اینها نشان می داد که کریمی علاوه بر توانایی فوق العاده، یک قدرت دیگر دارد؛ ریسک پذیری.

 

با وجود تکنیک ناب و دریبل های بسیاری که از کریمی به یادگار مانده، به خاطر ندارم که هیچ کسی از او به عنوان یک بازیکن خودخواه یاد کرده باشد. کریمی هیچ وقت به خاطر خودنمایی و خودخواهی به قلب دفاع حریفانش نمی زد. نگاهش وسیع تر از این حرف ها بود. تلاش می کرد تا جایی که برایش مقدور است بیشترین بار را به دوش بکشد، تا بقیه کمتر به زحمت بیافتند. همیشه ریسک را به جان می خرید تا تحولی رقم بزند. فداکار بوده، اما تکرو نه.

حکایت این سال های او هم فرق زیادی با دوران بازیگری اش ندارد. همان علی کریمی است؛ خطر می کند. راه رفتن روی بند را به حرکت در چارچوب های همیشگی ترجیح می دهد. دوست دارد جادوگر بماند، اهل ماشین حساب دست گرفتن نیست. از همین رو سپیدرود را برای ادامه کار انتخاب کرد، هرچند که هوایش طوفانی باشد.

 

 

 

سرمربی سپیدرود شدن با انبوهی از معضلات، شاید با عقل خیلی ها جور در نمی آمد. اما کریمی مال همین روزها است. به دل دفاع های رم و لورکوزن زدن هم کاری بود که خیلی از مهاجمان سری آ و بوندس لیگا سمت اش نمی رفتند؛ کریمی اما اصولا نگاه به بقیه نمی کند. وقتی جایی مشکلی می بیند، به جای پاس دادن و از سر باز کردن، دریبل می زند. اینکه چنین اخلاقی حسن او است یا نه، قضاوتش آسان نیست. حداقل در دوران بازیگری که این ویژگی او یک چهره طلایی برایش ساخت. جادوگر، مارادونا، سلطان دریبل، استاد و دیگر القابی که ای اف سی، فیفا یا رسانه های خارجی به او دادند، همه به خاطر این یک تنه به طوفان زدن های کریمی بود.

او از وقتی به رشت رسید، برای سپیدرود پا به توپ شد. همه جور هزینه ای کرد. با انواع ناملایمت ها ساخت. از بازیکن تا مدیر و مالک و غیره. شاید در فکرش این بود که دوباره به دریای مشکلات می زند و ناجی مجموعه ای می شود که کنارش هستند. ناجی مردمی که دل به حضورش بسته اند؛ همان ها که بعد از نمایش مایوس کننده امروز شاگردانش، تشویقش کردند. اما کریمی حتما فکر نمی کرد در این حد تنها باشد.

 

 

اینجا است که تفاوت وضع این روزهای جادوگر با دوران بازی در پرسپولیس و بایرن و تیم ملی توی ذوق می زند. کریمی در سپیدرود تنها است؛ به معنای واقعی کلمه. جادوگر این روزها در رشت حتی آن بازیکنِ همراه را ندارد که به موازات او تا جلوی دروازه حریف پیش بیاید و بعد از دریبل زدن پنج، شش نفر مقابل دروازه خالی توپ را به او بسپارد تا گل بزند.

به امروز سردار جنگل مراجعه کنید. برای سپیدرود، چنین باختی آن هم مقابل آماده ترین استقلال فصل دور از ذهن نیست. پرداختن به این همه مشکل، تامین منابع مالی برای ادامه حیات تیم خاطره انگیز رشتی ها و بازی کردن نقش مدیر و مالک تیم، تمرکز کریمی را از مسائل فنی دور کرده است. طبیعتا تیمی که مشکل مالی دارد، دغدغه بازیکنانش فراتر از تاکتیک و آمادگی جسمانی است. کریمی هم چاره را در مدیریت اوضاع کلی تیم یافته و می خواهد آرامش تیمش را از این حیث تامین کند.

 

 

 

بله، باشگاه داری در سطح اول فوتبال سخت تر از این حرف ها است. حتی اگر جادوگر هم باشید، مشکلات همه در یک زمان از جلوی شما نمی روند. حقیقت ماجرا این است که تزریق پول و پرداخت بدهی های باشگاه به بازیکنان، کار سرمربی نیست. شاید بهتر بود برای دریبل ها و رابونا ها افراد دیگری پا به توپ می شدند، تا کریمی با خیالی آسوده تر به وظیفه اصلی اش در امور فنی برسد. گاهی اوقات باید کریمی را به هوای «جادوگر» بودنش رها کرد تا کل تیم و مجموعه را به دندان بگیرد و جلو برود، اما باید نگاهش کرد. باید از آن سمت به موازات اش حرکت کرد تا مقابل برخی موانع، به جای دریبل، فرصت یک دو داشته باشد. معضلات نگه داشتن یک تیم لیگ برتری، از تمام مدافعانی که کریمی در چمپیونزلیگ و جام جهانی روبرویشان بازی کرده، بزرگتر هستند. او حداقل یک یار همپا نیاز دارد که وقتی توپ را تا جلوی دروازه می آورد، زحمت گل کردنش را بکشد.

 

 

 

 

نویسنده: علی عشق آبادی

عکس از: امیرحسین خیرخواه