مکلارن چگونه از فراری کپی کرد؛ روش انگلیسی ها برای کشف اسرار صنعتی

الگوبرداری کمپانی ها از روی محصولات همدیگر، یکی از اتفاقاتی است که در صنایع مختلف از جمله صنعت خودرو جریان دارد. با این کار شرکت ها به نوعی از تجارب رقیب بهره برداری کرده و سعی می کنند با مهندسی معکوس از مسیری کوتاه تر به اهداف خود برسند.

یکی از جالب ترین مثال ها در این زمینه به نحوه شکل گیری بخش خودروهای خیابان مکلارن و الگوبرداری آن از روی ساخته های فراری مربوط می شود. این خودروساز انگلیسی برای تولید MP4-12C مجبور به خرید دو دستگاه فراری و یک دستگاه Ultima شده بود.

اما پیش از پرداختن به نحوه شکل گیری MP4-12C، کمی به گذشته دورتر می رویم، به کریسمس ۱۹۹۲٫ در آن روزها تیم گوردن مورای سخت در تلاش بود تا نمونه اولیه از سوپر اتومبیل F1 را توسعه دهد. آنها در زمانی نسبتا کوتاه موفق شدند، اما یک نکته مهم در این بین وجود داشت.

از آنجایی که مکلارن هیچ پلتفرمی از خود نداشت، مجبور شده بود دو دستگاه Ultima GTR از شرکت Noble Motorsport خریداری کند. با انجام تست های مختلف بر روی این دو خودرو، در نهایت تیم گوردون مورای توانست مدل جاودانه F1 را خلق کند.

در اواخر سال ۱۹۹۳ سرانجام اولین نسخه نهایی از F1 تولید شد. از آن تاریخ تا سال ۱۹۹۸ مکلارن توانست ۱۰۶ دستگاه از ابر اتومبیل معروف خود را تولید کند. در آن دوران مکلارن و مرسدس روابط نزدیکی با هم داشتند، طوری که خودروهای فرمول یک مکلارن به موتور ساخت مرسدس مجهز بودند؛ علاوه بر این دایملر بخشی از سهامدار شرکت انگلیسی محسوب می شد.

در اواخر دهه ۹۰ میلادی اشتوتگارتی ها سودای یک سوپر اتومبیل موتور جلو را در سر می پروراندند. اینجا بود که تخصص مکلارن می توانست خود را نشان دهد.

نتیجه همکاری مرسدس و مکلارن در قالب یک مفهومی زیبا و مدرن در نمایشگاه خودروی دیترویت ۱۹۹۹ رونمایی شد. درست چهار سال بعد این مفهومی با نام مرسدس بنز SLR مکلارن وارد فاز تولید شد، همان اتومبیلی که با حداکثر سرعت ۲۰۷ مایل (۳۳۳ کیلومتر در ساعت) یکی از سریع ترین های عصر خود بود.

مرسدس بنز SLR مکلارن در انگلستان تولید می شد، اما موتور ۵٫۴ لیتری هشت سیلندر ۶۲۶ اسب بخاری و اجزای بدنه آن از آلمان به کارخانه های مکلارن انتقال می یافتند.

با آنکه SLR هیولایی تمام عیار بود، اما یک محصول مشترک به شمار می رفت و نمی شد آن را دست پرورده مهندسین مکلارن خطاب کرد. این خودرو ویژگی هایی هم داشت که چندان در خور نام مکلارن نبود. برای مثال طبق گفته یکی از مهندسین مکلارن، SLR خودرویی بود که مثل لوکوموتیوی با موتور جت در مسیر مستقیم حرکت می کرد، اما ترمزهای آن ذوب شده و نمی توانست به دلیل وزن زیاد پیچ ها را به خوبی پشت سر بگذارد.

شاید به همین خاطر بود که بعد از اتمام تولید این خودرو، بخش عملیات ویژه مکلارن (SVO) یک پکیج اختصاصی برای آن عرضه کرد و در نهایت همکاری انگلیسی ها و ژرمن ها در نهایت خاتمه یافت.

در سال ۲۰۰۴ با تصمیم آقای Eckhard Cordes مدیرعامل وقت مرسدس بنز، هر گونه اجرای پروژه جدید با مکلارن منتفی شد. این مساله به نوعی باعث شد بنیانگذار و مدیرعامل مکلارن یعنی ران دنیس هم مسیر متفاوتی را در پیش گرفته و بصورت مستقل در راستای تولید اتومبیل های اسپرت خیابانی گام بردارد.

حال می رسیم به سال ۲۰۰۷، زمانی که مکلارن باز هم خود را در شرایطی مشابه با سال های آغازین دهه ۹۰ میلادی می دید. در آن روزها اطلاعات بسیار کمی از پروژه انگلیسی ها در دست بود و هیچ کسی نمی دانست مکلارن پس از سال ها با چه سبک و سیاقی اتومبیل تولید خواهد کرد؛ حتی مشخص نبود این شرکت چه موتوری را برای محصول جدید خود توسعه داده است.

با وجود این حضور یک دستگاه فراری ۳۶۰ در شهر ووکینگ که مقر مکلارن در آنجا قرار دارد، باعث ایجاد حدس و گمان هایی شده بود. برخی اعتقاد داشتند که ران دنیس و مهندسانش می خواهند برای فراری ۳۶۰ رقیب بتراشند، به همین جهت مکلارنی ها این اسب سرکش ایتالیایی را به منظور بررسی دقیق و استفاده به عنوان یک معیار تهیه کرده بودند.

بعدها معلوم شد که تعداد فراری ۳۶۰ دو دستگاه بوده و به غیر از آنها یک دستگاه Ultima نیز توسط مهندسین مکلارن برای توسعه محصول جدید مورد استفاده قرار گرفته است. این امر به خوبی ثابت می کرد که SLR تطابق زیادی با انتظارات مکلارن ندارد.

نتیجه تلاش های مهندسین مک لارن سرانجام در نهم سپتامبر ۲۰۰۹ در قالب مدل هیجان انگیز MP4-12C به ثمر نشست و اولین خودروی این کمپانی پس از چند سال وقفه معرفی شد.

چند ماه بعد و در ۱۸ مارس ۲۰۱۰، بخش تولید اتومبیل های خیابانی مکلارن با نام McLaren Automotive اعلام وجود کرد. این کمپانی با انتشار ویدیویی از مرکز تکنولوژی ۳۰۰ میلیون پوندی خود به همگان نشان داد که MP4-12C چه مراحل ساخت پیچیده و دقیقی را پشت سر گذاشته است.

در فستیوال گودوود ۲۰۱۰ مکلارن MP4-12C بخشی از توانمندی های بالای خود را در عمل به نمایش گذاشت و سرانجام با سرمایه گذاری ۵۰ میلیون پوندی مکلارن در ایجاد یک مرکز تولید جدید با ظرفیت ساخت سالانه حدود ۴ هزار دستگاه، MP4-12C به عنوان مدل ۲۰۱۱ وارد فاز تولید شد.

مکلارن با سرمایه گذاری ۸۰۰ میلیون پوندی سهامداران خود به اینجا رسیده بود. برای بازگرداندن این رقم هنگفت، این شرکت شروع به گسترش شبکه فروش خود کرد تا زمینه را جهت ارایه مدل های جدید و کسب سود بیشتر فراهم کند.

در سال ۲۰۱۲، مکلارن مدل MP4-12C را به ۱۲C تغییر نام داد. این خودرو تا اوایل ۲۰۱۴ بر روی خط تولید قرار داشت تا اینکه در همین سال مدل ۶۵۰S رفته رفته جایگزین آن شد. نکته جالب اینکه اهالی ووکینگ تمایل به تولید همزمان هر دو مدل داشتند، اما مشتریان مدل جدیدتر را به اولین محصول شرکت McLaren Automotive ترجیح می دادند. دلیل این مساله هم واضح بود، ۶۵۰S به عنوان نسخه ارتقا یافته از ۱۲C، از حدود ۲۵ درصد قطعات و بخش های جدید بهره می برد.

در سال ۲۰۱۵ مکلارن موفق به فروش ۱,۶۵۴ دستگاه خودرو در ۳۰ کشور مختلف شد. حال این خودروساز انگلیسی در نظر دارد امسال میزان فروش خود را تقریبا دو برابر رقم مذکور بکند.

به هر ترتیب با الگوربرداری از فراری، بخش ساخت اتومبیل های خیابانی مکلارن توانست گام های اولیه را محکم و استوار بردارد. این خودروساز انگلیسی اکنون یکی از برترین سازندگان اتومبیل های اسپرت جهان به شمار می رود.

اما نکته جالب توجه اینکه به غیر از مکلارن، چند شرکت دیگر نیز فراری را سرلوحه خود قرار داده و با الگوبرداری از محصولات آن سعی کرده اند خودروهای اسپرت توانمندی را به میدان بفرستند. هوندا یکی از این شرکت هاست که برای تولید نسل دوم NSX مجبور به خریداری و بررسی دقیق فراری ۴۵۶ شده بود.